به عنوان تاریخ‌نگاری زاده‌ی آمستردام، در سه دهه‌ی گذشته راهنمای دانشجویان و سایر بازدیدکنندگان در میان کانال‌های هم‌مرکزی بوده‌ام که در کانون تاریخی شهر (متعلق به قرن هفدهم که اینک جزئی از میراث جهانی یونسکو است) قرار دارند. بخشی قدیمی آمستردام، با سقف‌های شیروانی، پل‌های قوسی و بناهای مجلل شهرداری خود به‌رغم جنگ‌ها و توسعه‌ی شهری، که بسیاری از شهرهای اروپایی دیگر را تحت تأثیر قرار داده، به شکلی دست‌نخورده باقی مانده است. اما در یک یا دو سال گذشته، متوجه شده‌ام که ارزیابی دانشجویانم از این قدمت نمایان شهر بعد جدیدی یافته است. این مظهر خلاقیت بشر که بر فراز هزاران دیرک چوبی‌ای قرار دارد که در خاک مردابی فرو رفته‌اند، اکنون به نظر می‌رسد بیشتر به گذشته تعلق دارد تا آینده.
